در سال 84 پیروزی گفتمان عدالت، نوید تحقق شعارهای اصیل انقلاب اسلامی و گفتمان معیار (امام خمینی و رهبر معظم انقلاب) را می داد؛ ولی این حرکت پس از چندی، به ویژه در دولت دهم، از گفتمان اصیل انقلاب منحرف شد.

با این وصف، خطر انحراف همیشه در کمین دولت ها، گروه ها و افراد بوده و ضربات سنگین و بعضا جبران ناپذیری از این طریق بر انقلاب تحمیل شده است و این نگرانی برای دلسوزان انقلاب اسلامی وجود دارد که افراد و گروه های منحرف به پست های کلیدی دست نیابند. دولت نهم و دهم نیز از این قاعده مستثنا نیست.

رهبر انقلاب، همواره بر خطر انحراف در دولت ها و گروه ها اشراف داشته و درباره آنها تذکر داده است. برای مثال، پس از دوم خرداد، به ویژه پس از وقایع هجده تیر ۱۳۷۸، مقام معظم رهبری به گفتمان سازی های ویژه ای برای بازگشت انقلاب به مسیر اصلی خود پرداختند و همان سال را سال امام خمینی نام گذاردند، که هدف اصلی آن احیای گفتمان امام بود. بعد از آن، ایشان گفتمان خودی و غیر خودی را مطرح کردند و پس از آن نیز گفتمان های دیگر؛ تا اینکه به گفتمان اصول گرایی و انتخابات سال 84 رسید. با توجه به تجارب، رهبر انقلاب در اولین دیدارشان با هیئت دولت در شهریور 1384، درباره ی خطر شکل گیری «انحراف» در دولت هشدارهای لازم را دادند.

شناخت گروهی که در دولت نهم و دهم شکل گرفت و حاشیه های فراوانی بر جای گذاشت، با تکیه بر معیارها و ملاک های گفتمان امام خمینی و رهبر معظم انقلاب که همان اسلام ناب محمدی (ص) است، تجربه ای گران سنگ در اختیار دلسوزان انقلاب اعم از آحاد مردم و مسئولان قرار می دهد تا انقلاب دچار زیان های سنگین نشود. این کتاب در پی انجام این مهم است.

تاریخ معاصر ایران مملو از تحولاتی است که در پرتو آن می توان گران بها ترین تجربات را در اختیار نسل کنونی جامعه قرار داد.
فراز و نشیب ها، کج روی ها، و ناکامی ها از یک سو و از سوی دیگر پیشرفت ها و دستاوردهایی که ملت ایران با وحدت رویه کسب نودف تماما می تواند مخاطب امروزی را برخوردار از یک عقلانیت تاریخی در مواجهه با مشکلات و مصائب نماید؛ به ویژه تحولاتی که در عرصه بین الملل رخ داده است.
طبیعتاً کاوش در رخدادهای سیاست خارجی ایران با کشورهای جهان مخصوصا در مواجهه با کشورهای استعماری می تواند عمق معرفتی آحاد جامعه را غنای بیشتری بخشد،
در این میان پویش در تحولات ایران در تاریخ معاصر، جلوه گر حضور و جولان کشورهای غربی در عرصه های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی جامعه ایران دارد اما با وقوع انقلاب اسلامی و بازتولید هویت و عزت اسلامی در جامعه، دگرگونی بنیادینی در نوع روابط غرب با ایران صورت گرفت.

بنابراین آنچه این پژوهش به آن اهتمام دارد بازخوانی دشمنی غرب با نظام برخاسته از انقلاب اسلامی است.الیته بسیاری از اندیشمندان ، چالش میان آمریکا به عنوان سردمدار جریان غرب و ایران را محصول انباشت تصورات و برداشت های ذهنی غلط هر دو طرف می پندارند که موجب اتخاذ سیاست های اشتباه در روابط دو کشور شده است .

برخی بر این باورند تخاصم میان ایران و اسرائیل بن مایه روابط عنادآمیز ایران و غرب محسوب می شود.
برخی نیز معتقدند کشورهای زیادی از تقابل فعال ایران و غرب منفعت می برند، بدین خاطر با هر ابزارهای درصدد ممانعت از عادی شدن روابط ایران و غرب می شوند، اما برخی نیز با تامل در نوع کنش سیاسی نظام سلطه، براین اعتقادند که خاستگاه دشمنی غرب نسبت به ایران در ماهیت دولت های استعماری نهفته است، اما این دشمنی به خاطر چیست؟ چرا جمهوری اسلامی تمامی اندیشه نظام استکباری را به خود مشغول ساخته است؟
آیا ایران سلاح نظامی غیر متعارفی دارد که جهان غرب از آن هراسان است؟ آیا ایران حقوق بشر را نفی کرده است و غرب به دنبال تنبیه آن است؟ آیا ایران به لحاظ اقتصادی آن چنان قدرت دارد که منافع اقتصادی غرب را متزلزل نموده است؟ پر واضح است که ایران چه جرمی مرتکب گشته که خشم استکبار جهانی چنین برآشفته است؟ بدین خاطر نیاز است ماهیت و ریشه این خصومت مورد بررسی قرار گیرد؛ سپس به عوامل و چرایی دشمنی غرب با ایران پرداخته شود و در آخر اقدامات و دشمنی های غرب که نمود در آمریکا دارد با ایران مورد کاوش قرار گیرد .

برای اثبات این منظور تلاش شده است از تحولات جهانی و نوع نظام رفتاری استعمار با سایر دولت ها در اثبات مدعا نیز استفاده شود.
آنچه در این پژوهش ذکر می گردد بخشی از مجموعه دشمنی های غرب در ابعاد مختلف می باشد.