معرفی کتاب
در این کتاب نویسندگان علاوه بر معرفی «جامعه روحانیت مبارز» به تاریخچه، مبانی فکری، دیدگاه‏ها، مواضع، جایگاه آن در جامعه ایران و عملکردهای آن قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی می‏پردازند. عمده اطلاعات تحقیق حاضر از طریق بررسی بیانیه‏های رسمی و انجام مصاحبه با اعضای شورای مرکزی این تشکل روحانی و دیگر صاحب‏نظران گردآوری شده است. نویسندگان کتاب در حین گردآوری اطلاعات با محدودیت‏هایی مواجه بوده‏اند، از جمله سختی برقراری ارتباط با اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت در اغلب موارد و عدم تمایل برخی از آنها برای در اختیار قرار دادن اطلاعات و نیز عدم دسترسی آسان و سریع به منابع دست اول، که رسیدن به نتیجه پژوهش را سرعت می‏بخشید، اما تلاش نویسندگان و همکاری دیگر اعضای جامعه روحانیت، سختی‏ها را آسان نموده است.

به گواهی تاریخ، جریان اسلامی نقش مهمی را در تحولات سیاسی، اجتماعی در ایران معاصر داشته است. جریان اسلامی به رهبری روحانیت، در عصر دیکتاتوری رضاشاه، دوران بسیار سختی را پشت سر گذاشت. رضاشاه مصمم بود با کمک قدرت‏های استعماری به ویژه انگلیس و روشنفکران سکولار، به گمان خود اسلام، تشیع و روحانیت را ریشه‏کن کند. با سقوط استبداد رضاشاهی، پهلوی جدید کوشید، چهره نظام رضاشاهی را بهبود ببخشد.

جریان اسلامی از این فرصت و نیز از جوانی و بی‏تجربگی محمدرضا، استفاده لازم را برد و به سرعت خود را بازسازی کرد. در همین دوران جریان‏های دیگری چون جریان های مارکسیستی و ملی‏گرا نیز تلاش خود را برای به دست‏گیری قدرت آغاز کردند. جریان مارکسیستی به پشتوانه نیروهای اشغالگر شوروی حداکثر توانستند نمایندگانی معدود در مجلس و چند وزیر در کابینه وارد کنند، امّا نیروهای ملی‏گرا با کمک جریان اسلامی به رهبری آیت الله کاشانی زمام دولت را به دست گرفتند. امّا کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ آنان را از صحنه قدرت حذف کرد. پس از کودتا و سرکوب شدید جریان‏های مخالف جریان سلطنت، فضای یأس بر بسیاری از نیروها حاکم شده بود. در این میان برخی جوانان رادیکال راه مبارزه با رژیم پهلوی را مبارزه مسلحانه دیده و بدان روی آورده بودند. عده‏ای دیگر نیز به مبارزه پارلمانی دل خوش کرده بودند.

در این زمان جریان اسلامی مرجعیت و روحانیت شیعه ابتدا به نصیحت، نامه، توصیه، پیام‏های هشدار دهنده و انتقاد، بر اساس وظیفه اسلامی امر به معروف و نهی از منکر نسبت به محمدرضا پهلوی اقدام کردند. اما وقتی به نتیجه نرسیدند و به تصمیم و نقشه رژیم برای خارج کردن اسلام از سیاست و جامعه پی بردند، آنان نیز تلاش برای سقوط نظام سلطنتی را آغاز کردند. با آشکار شدن نیّت پهلوی دوم برای مبارزه با اسلام در جریان لایحه انجمن‏های ایالتی و ولایتی در سال ۱۳۴۱، امام خمینی(ره) نیز از همان سال مبارزه‏ای بنیانی را علیه رژیم پهلوی آغاز کرد.

بی‏گمان در شرایط استبداد پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و در حالی که سکولاریزم حاکمیت خود را در کشور و حتی حوزه‏های دینی گسترانده بود، در نظر بعضی شکست رژیمی چنان قدرتمند کاری ناممکن می‏نمود، چون علاوه بر رهبری امام خمینی(ره) حرکت انقلابی نیازمند کادر فعالی از نیروهای جان بر کف بود که بتواند تا زمان به ثمر رسیدن نهضت، انواع سختی‏ها اعم از نیش و کنایه‏های متحجرین و منفعلین، تا زندان و شکنجه و تبعید را به جان بخرند.
تردیدی نیست که درک جایگاه «روحانیت مبارز» شیعه در نهضت اسلامی اخیر مبتنی بر شناخت جریان‏های درون روحانیت در آغاز نهضت امام خمینی(ره) است. گفتنی است که جریان اسلامی در درون خود از دو نوع تشکل سیاسی برخوردار بوده است:
اول: تشکل‏های روحانی همچون جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و روحانیت مبارز،
دوم: تشکل‏های غیر روحانی امّا مرتبط با روحانیت، همچون فدائیان اسلام، هیئت‏های مؤتلفه اسلامی و مانند آنها.

از دیدگاه نویسندگان کتاب تشکل‏های روحانی در سال ۱۳۴۱ شامل چهار گروه متمایز به شرح زیر بود:
۱. روحانیت انقلابی: که در رأس و رهبری آن امام خمینی(ره) قرار داشت و با احساس تکلیف نسبت به اجرای احکام و ارزش‏های اسلام و برپایی حکومت اسلامی با رژیم پهلوی مبارزه می‏کرد.
۲. روحانیت وابسته به حکومت پهلوی: این گروه به شدت از محمدرضا پهلوی به عنوان تنها پادشاه شیعه حمایت می‏کردند، با دربار پهلوی رابطه داشته، دعاگوی رژیم بودند و با گروه اوّل به شدت مخالفت می‏کردند.
۳. روحانیت میانه‏ رو: این بخش از روحانیون گرچه با استبداد موافق نبودند، امّا به سقوط رژیم پهلوی نیز اعتقاد نداشتند. آنان تلاش می‏کردند تا رژیم به قانون اساسی مشروطه عمل کند.
۴. روحانیون غیر سیاسی: این گروه از روحانیان به شدت از ورود و دخالت در سیاست پرهیز می‏کردند.

آنان تمام تلاش خود را به تحصیل، تدریس، و بیان مسائل اخلاقی و معنوی معطوف کرده بودند. آن چه امروز با عنوان «جامعه روحانیت مبارز» می‏شناسیم، تشکلی برآمده از همان روحانیت به رهبری امام خمینی(ره) است که علاوه بر جذب بخش‏های دیگری از روحانیت به نهضت اسلامی، در آگاه سازی مردم و هدایت جریان مبارزه به پیروی از امام و تثبیت جایگاه رهبری نقش اساسی داشته است. در سال ۱۳۵۶، تعدادی از یاران و شاگردان امام به تشکل این گروه رسمیت بخشیدند و در تحولات سال ۱۳۵۷ با توجه به حضور در پایتخت، اقدامات سرنوشت سازی انجام دادند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز در مقابل بحران‏ها و مشکلات اوایل انقلاب ایستادند و در تثبیت نظام اسلامی در عرصه‏های مختلف فکری و اجرایی فعالانه کوشیدند. بر این اساس با توجه به نقش جامعه روحانیت در بنیانگذاری، استمرار و پیروزی انقلاب اسلامی و تأثیری که در سرنوشت جامعه ایران دارد، شناخت بیشتر و علمی‏تر آن ضروری است.

کتاب جامعه روحانیت مبارز شامل هشت فصل است.
عناوین این کتاب 376 صفحه ای عبارت است از :
کلیات (معرفی جامعه روحانیت) تاریخچه و تحولات، مبانی فکری جامعه روحانیت مبارز، اهداف و سیاست ها، عملکرد جامعه روحانیت، میزان حضور جامعه روحانیت در ارکان نظام، ائتلاف و مشارکت سیاسی جامعه روحانیت، پایگاه اجتماعی جامعه روحانیت.

در بخش «تاریخچه و تحولات» انشعاب مجمع روحانیون مبارز و آغاز اختلاف دیدگاه در میان گروهی از روحانیون مورد اشاره قرار گرفته است: بدنبال اختلافات در درون جامعه روحانیت سه تن از اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز احساس کردند که امکان فعالیت با دیگر اعضای جامعه روحانیت تحت یک تشکل واحد را ندارند. بر این اساس در آستانه انتخابات سومین دوره مجلس شورای اسلامی در فروردین سال 1367 افراد یاد شده ضمن انشعاب از تشکل قبلی خود، با موافقت امام خمینی(ره) تشکل جدید «روحانیون مبارز تهران» را که بعدها به مجمع روحانیون مبارز معروف گشت به همراه تعداد دیگری از روحانیون که عمدتا از اعضای دفتر امام بودند، تاسیس کردند. آنچه که بهانه انشعاب قرار گرفت لیست نامزدها برای مجلس سوم بود. در رای گیری شورای مرکزی جامعه، آقایان حجازی، هادی غفاری و سید محمود دعایی که مورد حمایت طیف آقای کروبی در جامعه روحانیت بودند، اکثریت لازم را برای قرار گرفتن در لیست نامزدها کسب نکردند. اصل آن بود که آنان به خرد جمعی احترام می گذاشتند، اما با توجه به اختلاف دیدگاهی و در اقلیت بودن ترجیح دادند که انشعاب کنند.

در بخش پیوست ها و ضمائم زندگینامه بیست و شش تن از اعضای آن، اساسنامه اولیه و اساسنامه دوم و تشکیلات جامعه روحانیت در تهران و اساسنامه فعلی آن مورد اشاره قرار گرفته است. نویسندگان کتاب خود اذعان نموده اند تحقیق حاضر خالی از عیب و نقص و مبرا از انتقاد علمی نیست. هرچند کتاب از معدود منابع موجود در خصوص جامعه روحانیت مبارز است و این خود ویژگی اصلی آن بنظر می رسد، اما نگاه جانبدارانه کتاب به این تشکیلات، بدون در نظر گرفتن نقدهای سایر تشکل های اسلامی به جامعه روحانیت مبارز از جمله ضعف های کتاب محسوب می گردد.

تعلیم و تربیت دینی و انقلابی کارکنان سپاه و خانواده های آنان برای تقویت و ارتقای معرفت و ایمان ، و توانمندسازی و توسعه دانش و بینش و مهارت آنان، رسالتی است بس بزرگ که بر عهده ی معاونت تربیت و آموزش عقیدتی سیاسی نهاده شده است .

تحقق عمده این ماموریت خطیر در پرتو نظام آموزش کارآمد و بالنده امکان پذیر می باشد تا زمینه ارتقای روحی و معنوی ، و تقویت دانش و بینش و منش اسلامی پاسداران و خانواده محترم آن ها را فراهم آورد و سرمایه انسانی مومن، بصیر، جهادگر، انقلابی، شجاع، و آگاه به مسائل معرفتی و بصیرتی تربیت کندکه از ایمان و معنویت، برخوردار باشند.

اهمیت و ضرورت پرداختن به یکی از ابعاد نظام سیاسی و اسلام با محوریت تلازم دین و سیاست از این جهت است که در تفکر اسلامی ، توجه به اهداف و شریعت اسلامی، نشانگر ارتباط دین و سیاست است.به عبارت دیگر دین و سیاست درباره موضوع مشترک نظر می دهند.و بی معناست گمان کنیم دین و سیاست ارتباطی با هم ندارند.

کتاب حاضر، به بررسی تلازم دین و سیاست و پاسخ به شبهات آن می پردازد.

43 سال از انقلاب اسلامی گذشت. مطابق آمار، 80 درصد جمعیت کشور بعد از انقلاب متولد شدند. یعنی حدود 50 میلیون نفر از جمعیت 80 میلیونی ایران دوران رژیم پهلوی را ندیدند و هیچ تجربه فردی از آن دوران ندارند. اگر جمعیت زیر 10 سال در بهمن 1357 را هم به این آمار اضافه کنیم، شمار افرادی که تجریه یا خاطرات دقیقی از وضعیت آن دوران ندارند، بسیار زیاد تر می شود. از این رو، طبیعی است که بعد از چهار دهه از انقلاب سال 1357، سوال شود که چرا انقلاب شد؟ نسل بعد از انقلاب به رغم همه تحلیل های فنی و علمی که محققان داخلی و خارجی به چرایی انقلاب ارائه داده اند، در این حقیقت تردیدی ندارند که هیچ جامعه ای از فرط سر خوشی دست به انقلاب نمی زند. هر انقلابی در بستر شرابط نامطلوب زمانه خود بروز می کند. اگر شرایط سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خوب و مناسب باشد، اعتراضات اجتماعی شکل نمی گیردو اگر بروز کند نمی تواند فراگیر باشد و همه توده های مردم را علیه نظام بسیج نماید. اما این حقیقت تردید ناپذیر، اکنون به دلایل مختلفی با تردید آفرینی هایی روبروشده است.گزارشی که در این کتابچه آمده است کوششی علمی است در منابع معتبر برای تحلیل این مسئله که اگر انقلاب نمی شد، آیا وضع کشور بهتر می شد؟ از این رو در این کتاب تلاش شد تا مهم ترین مسائل دوره سلطنت محمد رضا شاه از منابع بسیار متعدد تاریخ دوران پهلوی به خصوص خاطرات کسانی که از نزدیک زمام امور در دستشان بود، استخراج و بدون هر نوع قلم فرسایی به صورت موجز، تحلیل و تبیین شود و خواننده محترم خود از روند وضعیت ترسیم شده نتیجه بگیرد که اگر انقلاب نمی شد، چه می شد؟
مجموعه جهاد تبیین یکی از جدید ترین آثار پژوهشگاه امام صادق علیه السلام است که دوره 9 جلدی با عناوین و موضوعات
1. اگر انقلاب نمی شد! (131 صفحه) 350.000 ریال
2. جهاد تبیین در شرایط تهاجم ترکیبی دشمن (96 صفحه) 200.000 ریال
3. راز یک عمر دشمنی با ایران (120 صفحه)
450.000 ریال
4. ملتی که تحقیر نمی پذیرد(96 صفحه) 220.000 ریال
5. چرا تسخیر ؟ (144 صفحه) 300.000 ریال
6. استقلال ایران در جنگ روایت ها (132 صفحه) 500.000 ریال
7. دخل و خرج ما در منطقه (144 صفحه) 540.000 ریال
8. تلازم دین و سیاست (144 صفحه) 220.000 ریال
9. نظام ولایی (180 صفحه) 220.000 ریال
خدمت علاقمندان ارائه می گردد.