شناخت عقاید و جهان بینی مقدمه تکامل و سعادت بشر است و فراگیری آن، که «فقه اکبر» نامیده می شود و اساس و ریشه ی همه معرفت است، همان معرفتی که در کلام امیرمومنان علی (ع) باعث نورانیت دل می گردد (المعرفته نور القلب)، این نوشتار گامی به سوی آن معرفت الهی است. مجموعه حاضر پرسش ها و پاسخ های حجت الاسلام رضا محمدی است که در شبکه سراسری رادیو معارف پخش شده است و اینک به صورت مکتوب عرضه می گردد. این جلد از مجموعه به موضوع خداشناسی می پردازد.

موضوع کتاب حاضر، بررسی و ارزیابی ویژگی های دولت اسلامی در عصر غیبت و طرح موضوعات پیرامونی آن است. رابطه دین و سیاست، حاکمیت در اسلام، اصل ولایت فقیه، ماهیت و نظرات پیرامون آن، نحوه تعیین رهبر در مکتب تشیع، وظایف و اختیارات رهبری در عصر غیبت و نقش و جایگاه مردم و بالاخره تمایزات نظام ولایت فقیه با نظام های استبدادی مبتنی بر لیبرال دموکراسی و سوسیالیسم، از جمله موضوعاتی است که ضمن نه فصل، بدان ها پرداخته شده است. استفاده از دست آوردهای علمی روز در علم مدیریت، حقوق اساسی و علوم سیاسی و تکیه بر ادله و منابع فقهی و کلامی شیعه، از جمله ویژگی هایی است که برای این اثر، شمرده شده است. فصل پایانی کتاب نیز، عهده دار پاسخ به شبهات مرتبط، شده است.

بصیرت دینی دو مرحله دارد: 1-«بصیرت نسبت به دین» که مراد از آن بینش صحیح، جامع، نظامند و عمیق همراه با گرایش قلبی نسبت به اسلام ناب است که زمینه ساز انجام اعمال صالح می گردد. 2- « بصیرت بر آمده از دین» که مراد از آن بینایی قلبی، درک باطنی، بینش روشن نسبت به حقایق ( از جمله خود دین) است که در پرتو «ایمان و التزام قلبی» و «پای بندی عملی به اسلام» از جانب خدای رحمان به انسان اعطا می شود. پژوهش پیش رو، کاوشی در بصیرت دینی به معنای اول است که در سه بخش اساسی، چیستی، چرایی و چگونگی ارتقاء آن سازمان یافته است.

مؤلف کتاب را در شش فصل با عنوان های: توحید از منظر قرآن و روایات، نبوت از نگاه احادیث و دانشمندان شیعه، تحریف قرآن از نگاه احادیث و دانشمندان شیعه، امامت از نگاه احادیث و دانشمندان شیعه، غلو از نگاه احادیث و دانشمندان شیعه و مهدویت؛ باور مشترک اسلامی نگاشته و درباره شیعه و عقاید شیعه در مقدمه چنین آورده است: شیعه مولود طبیعی اسلام است و پیدایش آن نیز نتیجه طبیعی اسلام و نمایانگر اندیشه ای است که دعوت اسلامی در راه رسیدن به کمال مطلوب خود، از طرح آن ناگزیر می باشد. از این رو، تشیع سیمای حقیقی اسلام است که پیشینه آن به عصر نبی اکرم اسلام برمی گردد و بعد از ختم رسالت نیز در خلافت ظاهری امام علی بروز و ظهور یافت. شیعه با الهام از اهل بیت در همه ابعاد به ویژه در بعد اعتقادی، بیش از هر چیز بر کتاب و سنت پیامبر تاکید می ورزد. بر همین مبنا بود که امام علی حاضر نشد در شورای شش نفره به غیر کتاب خدا و سنت رسولش بیندیشد. در اندیشه شیعه اثناعشری، امام، جانشین و وصی پیامبر قلمداد می شود و آنان هیچ گاه امام را پیامبر نمی دانند و معتقدند که بین آن دو فرق هایی هست. لذا نویسنده در صفحه 73 کتاب درباره فرق بین پیامبر و امام چنین آورده است: 1. از اخبار استفاده می شود که امام تشریع کننده نیست؛ چنان که امام باقر در تفسیر آیه «اَطِیعُوا اللَّهَ وَ اَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِی الْاَمْرِ مِنْکُمْ» می فرماید: « هِیَ فِی عَلِیٍّ وَ فِی الائِمَّه جَعَلَهُمُ اللهُ مَوَاضِعَ الانبیاء غَیرَ اَنَّهُم لا یُحِلُونَ شَیئاً و لَایحَرِّمُونَهُ »؛ مراد از اولی الامر، امام علی و دیگر ائمه اند. خداوند آنها را در جایگاه انبیا قرار داد؛ با این تفاوت که آنان حلال و حرامی را دریافت نمی کنند. از تعبیر« غَیرَ اَنَّهُم لا یُحِلُونَ شَیئاً و لَایحَرِّمُونَهُ » تفاوت امام با انبیاء مشخص می شود؛ زیرا بر اساس این روایت، بر انبیاء حلال و حرام نازل می شود؛ ولی بر ائمه چنین معارفی نازل نمی شود. 2. شیعیان معتقدند که اگرچه بر امام الهام می شود و او با عالم غیب ارتباط دارد؛ چنانکه در قرآن چنین الهامی به مادر حضرت موسی نسبت داده شده و آمده است: «و اوحینا إلی ام موسی ان ارضیعه»؛ ما به مادر موسی الهام کردیم که او را شیر بده. و این نوع وحی و الهام، با وحی انبیاء متفاوت است؛ زیرا پیغمبر رسماً با عالم غیب تماس دارد و فرشته وحی را می بیند و ملکوت جهان هستی را رؤیت می کند؛ ولی ارتباط امام، به چنین مرتبه ای نیست. در ادامه، مؤلف عناوین فصل چهارم را چنین برمی شمارد: ویژگی های امام از دیدگاه شیعه، برخورداری از عصمت، افضلیت از دیگران، انتصابی بودن امام، امام و خلیفه بعد از پیامبر، امامت و نزول وحی و امامت و نسخ احکام. همچنین وی درباره انتصابی بودن امام نیز چنین می نویسد: قرآن کریم در آیات متعددی، به انتصابی بودن امامت اشاره دارد که به نمونه هایی از آنها اشاره می شود: 1.قرآن می فرماید: « وَ إِذِ ابْتَلی‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَاَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً »؛ به خاطر آورید هنگامی که خداوند ابراهیم را با وسایل گوناگونی آزمود و به او خوبی از عهده آزمایش ها برآمد. خداوند به او فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم. خداوند در این آیه، خطاب به حضرت ابراهیم می فرماید: من تو را امام مردم قرار دادم؛ یعنی امامت را خداوند تعیین می کند، نه خلق خدا. 2.قرآن کریم در آیه ای دیگر می فرماید: « إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَی آدَمَ وَ نُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِیمَ وَ آلَ عِمْرَانَ عَلَی الْعَالَمِینَ »؛ خداوند آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد. آنها فرزندانی بودند که از نظر تقوا بعضی از بعض دیگر گرفته شده بودند؛و خداوند، شنوا و داناست. مقصود از «اصطفی» در این آیه همان برگزیدگی و انتصاب از نظر نبوت و رسالت و یا به عبارت دیگر، زعامت و رهبری است. در آیه پس از آدم و نوح، از خاندان ابراهیم و عمران سخن به میان آمده است.