در این کتاب، نویسنده با محور قرار دادن زیارت جامعه کبیره، به تبیین ولایت و ولایت مداری و ادله عقلی نقلی آن پرداخته است. ابتدا چیستی، جایگاه و اقسام ولایت مطرح شده است.
سپس در خصوص تلازم محبت و ولایت صحبت شده است. در ادامه ولایت خداوند، ولایت پیامبر (ص)، ولایت ائمه (ع) و سرچشمه ولایت پیامبر (ص) و ائمه معصومین (ع) واکاوی شده است.
نقش ائمه (ع) در دنیا و آخرت، شاخص ها و شیوه های رهبری الهی ائمه (ع) نیز بررسی شده است.
در نهایت در زمینه ولایت مداری، آثار آن، آثار زیانبار انکار ولایت، مراتب انکار ولایت و ضرورت پذیرش ولایت و همچنین لوازم ولایت مداری در عصر غیبت به طور مفصل و جامع مباحثی مطرح شده است.

کتاب حاضر، تحقیقی پیرامون ابعاد مختلف تکلیف و مصادیق آن و نیز بررسی دیدگاه های امام خمینی و آیت الله سید علی خامنه ای. در ابتدای این اثر تعریفی از معنای تکلیف و مبانی معرفت شناختی و هستی شناختی تکلیف گرایی و تکلیف پذیری ارائه شده و سپس این موضوع از منظری فردی، خانوادگی، سیاسی، فرهنگی، مدیریتی، جهانی و اجتماعی در آموزه های دین اسلام، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

نویسنده تکلیف را مقوله ای فراگیر در زندگی انسان برشمرده و آن را فراتر از مسائل عبادی دانسته و دیدگاه امام خمینی و آیت الله سیدعلی خامنه ای را در مورد وسعت آن منعکس نموده است. وی بر این اساس به تکالیف مرد و زن نسبت به هم در محیط خانواده، تکالیف متقابل والدین و فرزندان، تکالیف متقابل حاکمان و مردم، تکالیف دانشمندان و قانون گذاران، مدیران، سیاستمداران، فعالان اقتصادی و سایر اقشار مختلف جامعه را از همین منظر مورد بحث و بررسی قرار داده و از دیدگاهی قرآنی و روایی، نظریات امام خمینی و آیت الله سیدعلی خامنه ای را در این باره برجسته کرده است.

در کتاب حاضر، به مبحث ازدواج و تشکیل خانواده در پنج فصل پرداخته شده است.
ابتدا کلیاتی در خصوص اهمیت ازدواج، غریزه جنسی، آثار ازدواج و … بیان شده است.
سپس مبحث انتخاب همسر مطرح شده و ملاک ها و معیارهای انتخاب همسر به بحث گذاشته شده است.
در ادامه در خصوص خواستگاری مباحثی ارائه شده است.
در نهایت نیز به دوران عقد و ازدواج از جنبه های مختلف پرداخته شده است.

مؤلف کتاب را در سه بخش نوشته است که نقل حدیث در عصر رسالت و پس از آن، سرچشمه علم پیشوایان شیعه و چگونگی شکل گیری و تدوین حدیث شیعه عنوان های مطالب این کتاب هستند.

نگارنده در مقدمه بخش اول کتاب درباره نزول قرآن و نگارش آن در زمان پیامبر چنین می نویسد:

همواره پیرامون آیات، پرسش های از آن حضرت پرسیده می شد و آن جناب بیاناتی می فرمودند که برخی از آنها جنبه تفسیر و تشریح آیات را داشت و برخی شامل تفصیل و تشریح احکام و قوانین قرآن و گاه بیان شان نزول آیات و سوره های می شد؛ در طول این مدت، به ویژه پس از هجرت پیامبر اکرم به مدینه که قوانین اسلام در احوال فردی و شئون اجتماعی راه توسعه را می پیمود، حضرت ابتدا یا پس از پرسش مسلمانان، بیاناتی در یکی از این زمینه ها ارائه می فرمودند: عقاید، اخلاق، عبادات، قوانین اجتماعی، مدنی، جنایی، کیفری، اخلاق شخصی، آداب معاشرت، کیفیت تشکیل خانواده، سلوک عملی و تشویق به تحصیل فضایل. این سخنان برنامه مسلمانان شمرده می شد و از این رو به آن اهمیت می دادند و در گوش سپردن به آن دقت و همت داشتند.

بدیهی است تا پیامبر اکرم خود در میان مردم بودند و دسترسی به این واسطه میان خدا و مردم در انتقال پیام و خواست الهی به سهولت میسر می شد، پس اهمیت حدیث چنان که باید مشهود نبود. با رحلت حضرت، مردم احساس کردند نیاز بیشتری به احادیث پیامبر دارند؛ از این رو نویسنده درباره اهمیت نگارش و دریافت حدیث بعد از پیامبر در شیعه و اهل سنت چنین نوشته است:

پس از قرآن، دومین مرجع برای شناخت احکام و عقاید دینی، سنت و حدیث پیامبر است. افزون بر اجمال در آیات قرآن، برای دریافت درست مفاهیم وحی، به ویژه آیات متشابه که زمینه برداشت های گوناگون و اختلاف مفهومی در آن گسترده تر است، نیاز به سنت و تبیین معصوم نمود بیشتری می یابد. این نیاز با دو رویکرد پاسخ داده شده:

1- شیعه: با توجه به روایت«انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی» دایره این مرجعیت را منحصر در عترت نبوی که تعین یافته بود دانستند و مرجعیت مطلق دینی اصحاب را با استناد به آیات و روایات نپذیرفتند.

2-اهل سنت: اهل سنت برای حل این مسئله عمل اصحاب را به سنت رسول خدا ضمیمه کردند. در توجیه این سخن گفته شد: اصحاب با پیامبر بودند و به آنچه از ایشان شنیده بودند عملی کردند و حضرت خود بر اعمال آنها نظارت داشتند؛ علاوه بر این که اصحاب عدول امت به شمار می رفتند و عمل آنان برای دیگران حجت بود و آنچه را طبقه تابعین از اصحاب می شنیدند برای دیگران نقل و روایت می کردند. این گونه حدیث ایجاد و متداول و از برخی به برخی دیگر نقل شد و همدوش قرآن، ملاک عمل مردم و راهنمای امت قرار گرفت.

در ادامه نویسنده عناوین بخش دوم کتاب را چنین برمی شمارد:

دستورهای الهی از دیدگاه اهل بیت، هدایت الهی و لزوم استمرار آن، قرآن و راهنمایی به هدایت کنندگان، معیار دانش و آگاهی در شناخت یابی به امام، اتفاق فریقین بر دانش گسترده اهل بیت، منزلت امام علی نزد رسول خدا، پیشوایان شیعه و ادعای آگاهی انحصاری، خاستگاه دانش امام به قرآن و سنت و دانش اختصاصی امام به آن.

وی همچنین درباره منزلت امام علی نزد رسول خدا چنین می نویسد:

جایگاه امام علی نزد پیامبر را می توان با مروری بر گزارش ها و روایات فراوان طرح شده در این حوزه از زبان امام علی و دیگران به دست آورد. امام علی در بیان جایگاهشان نسبت به پیامبر بیان می کنند: «هیچ یک از اطرافیان پیامبر منزلت و جایگاه مرا نزد پیامبر نداشتند؛ من هر سحرگاه نزد ایشان می رفتم.» خلیفه اول نیز با تایید این سخن، امام علی را نزدیک ترین افراد به پیامبر و کسی که در چشم پیامبر از همه بزرگ تر بود و آن که بیشترین بهره را از پیامبر برد معرفی کند.

نتیجه این پیوند گسترده آن گونه شد که حضرت خود را دانش آموخته ممتاز و کامل مکتب پیامبر می دانستند و از مسلمانان می خواستند پرسش های خود را با ایشان در میان بگذارند.

نتیجه بهره گیری فراوان از پیامبر نشر و انتقال آن در قالب الفاظ علوی به نسل های پیش رو بود. بر این اساس تبلور استفاده کامل از محضر رسول خدا را می توان در سخنان و روایات نقل شده از امام علی ملاحظه داشت و ریشه گفتار امام علی را در سخنان و تعالیم رسول خدا جست وجو نمود.

در این اثر که به مناسبت نامگذاری سال 1393 شمسی به نام “سال اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی” نگاشته شده است، محورهای مهم مدیریت جهادی در دو عرصه اقتصاد و فرهنگ با توجه به موقعیت و شرایط اقتصادی و فرهنگی موجود در جمهوری اسلامی ایران در دو عرصه داخلی و خارجی، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

در ابتدای کتاب حاضر تعریفی از فرهنگ و فرهنگ اسلامی و ظرفیت ها و شاخص های مهم آن ارائه شده و پس از آن ظرفیت های بیرونی و درونی اقتصاد ایران بررسی شده است. آنگاه الزامات و بایسته های دینی و اخلاقی مدیریت جهادی و مصادیق آن بیان شده و راهبردها و چگونگی ساماندهی به امور فرهنگی و اقتصادی با توجه به اقتضائات جامعه دینی و اسلامی در ایران تبیین شده است.

نویسنده اموری همچون: خدامحوری، وجدان کاری، مردم باوری، نهراسیدن از مشکلات، کار گروهی، تکریم ارباب رجوع، داشتن تخصص و تعهد، ارزش گرایی در محیط کار، قناعت و اعتدال، شایسته سالاری، توجه به محرومان، خودباوری، آینده نگری و سرعت عمل را از مؤلفه های مهم مدیریت جهادی عنوان کرده و آفات و آسیب های آن را بررسی نموده است.

در سال 84 پیروزی گفتمان عدالت، نوید تحقق شعارهای اصیل انقلاب اسلامی و گفتمان معیار (امام خمینی و رهبر معظم انقلاب) را می داد؛ ولی این حرکت پس از چندی، به ویژه در دولت دهم، از گفتمان اصیل انقلاب منحرف شد.

با این وصف، خطر انحراف همیشه در کمین دولت ها، گروه ها و افراد بوده و ضربات سنگین و بعضا جبران ناپذیری از این طریق بر انقلاب تحمیل شده است و این نگرانی برای دلسوزان انقلاب اسلامی وجود دارد که افراد و گروه های منحرف به پست های کلیدی دست نیابند. دولت نهم و دهم نیز از این قاعده مستثنا نیست.

رهبر انقلاب، همواره بر خطر انحراف در دولت ها و گروه ها اشراف داشته و درباره آنها تذکر داده است. برای مثال، پس از دوم خرداد، به ویژه پس از وقایع هجده تیر ۱۳۷۸، مقام معظم رهبری به گفتمان سازی های ویژه ای برای بازگشت انقلاب به مسیر اصلی خود پرداختند و همان سال را سال امام خمینی نام گذاردند، که هدف اصلی آن احیای گفتمان امام بود. بعد از آن، ایشان گفتمان خودی و غیر خودی را مطرح کردند و پس از آن نیز گفتمان های دیگر؛ تا اینکه به گفتمان اصول گرایی و انتخابات سال 84 رسید. با توجه به تجارب، رهبر انقلاب در اولین دیدارشان با هیئت دولت در شهریور 1384، درباره ی خطر شکل گیری «انحراف» در دولت هشدارهای لازم را دادند.

شناخت گروهی که در دولت نهم و دهم شکل گرفت و حاشیه های فراوانی بر جای گذاشت، با تکیه بر معیارها و ملاک های گفتمان امام خمینی و رهبر معظم انقلاب که همان اسلام ناب محمدی (ص) است، تجربه ای گران سنگ در اختیار دلسوزان انقلاب اعم از آحاد مردم و مسئولان قرار می دهد تا انقلاب دچار زیان های سنگین نشود. این کتاب در پی انجام این مهم است.