پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357، عده ای از روحانیون که نقش بارزی در شکل گیری و پیروزی انقلاب داشتند و در جامعه مدرسین حوزه علمیه قم نیز فعالیت داشتند، با اذن امام (ره) و همت شهید آیت الله مرتضی مطهری، جامعه روحانیت مبارز تهران را تشکیل دادند.

تحولات و مقتضیات نظام جمهوری اسلامی موجب ظهور دیدگاه های مختلفی در عرصه مدیریت اجرایی کشور شد و به دلیل اختلاف سلیقه درونی بین اعضای برجسته جامعه روحانیت، این نهاد نیز از تاثیر اختلاف سلیقه ها و دیدگاه ها مصون نماند و این فرآیند نهایتاً در سال 1366 منتهی به انشعاب جامعه روحانیت مبارز تهران شد، و مجمعی بنام «مجمع روحانیون مبارز» از جامعه روحانیت منشعب گردید.
این کتاب به بررسی جامعه روحانیون مبارز می پردازد.

حق و باطل به عنوان دو مفهوم متقابل در ادبیات بشر، عمری به قدمت تاریخ دارند؛ به گونه ای که گفته اند از آغاز تاریخ، نبردی دائمی بین آن دو برقرار بوده است.
نکته جالب این است که تقریبا همه مردم، خود را حق و حق مدار به حساب آورده، تلاش می کنند تا بینش، گرایش و رفتار و عمل خود را به «حق» متصف نمایند؛ حتی ظالمان و فاسدان، دیکتاتورها و روسیاهان تاریخ از فرعون، نمرود، یزید و معاویه تا هیتلر و صدام نه تنها خود را مستثنا نمی کنند و عوام فریبانه خود را بر حق می شمارند بلکه فراتر از آنف جریان حقی را که در مقابل آنها صف کشیده باطل معرفی می کنند.

کتاب حاضر در دو فصل به بررسی این موضوع می پردازد.